به دنبال مشکلات اخیر ارتباطی که با فضاپیمای وویجر ۱ وجود داشت، ناسا از یک فرستنده رادیویی استفاده کرد که از سال ۱۹۸۱ یعنی به مدت ۴۳ سال غیرفعال بود. در اخر این کار باعث ارتباط مجدد با وویجر ۱ شد.
به نقل از اسپیس، این فضاپیمای میان ستاره‌ای، بعد از اینکه به حالت حفاظتی برای حفظ انرژی رجوع کرد، وقفه‌ای در برقراری ارتباط به وجود آورد.
برای ارتباط دوباره با “وویجر ۱” در تاریخ ۱۶ اکتبر ۲۰۲۴ فرمانی از شبکه فضایی عمیق ناسا (DSN) که متشکل از آنتن‌های رادیویی غول پیکر در سطح جهانی است آغاز شد و دستور داده شد تا یکی از گرم کننده‌های فضاپیما روشن شود.
تیم عملیات در تاریخ ۱۸ اکتبر متوجه شد که مشکلی در “وویجر ۱” وجود دارد، چرا که فضاپیما به فرمان پاسخ نداد.
این تیم بعدا متوجه شد که این فضاپیما فرستنده رادیویی X را خاموش کرده و به جای آن برای مصرف کمتر انرژی، فرستنده رادیویی باند S یا ثانویه خود را روشن کرده است.
مقامات ناسا طی بیانیه‌ای اعلام کردند: به نظر می‌رسد سیستم حفاظت از خطای “وویجر ۱” به صورت مستقل به مسائل داخلی آن واکنش می‌دهد و این باعث خاموشی فرستنده شده است.
در واقع سیستم محافظت از خطای “وویجر ۱″در شرایط مختلفی ممکن است فعال شود. نمونه آن، مصرف بیش از حد منبع تغذیه است که موجب می‌شود فضاپیما تمام سیستم‌های غیرضروری را خاموش کند، تا انرژی‌اش را حفظ کند و ماموریت ادامه پیدا کند.
بعد از ارسال دستورالعمل‌ها به “وویجر ۱” در ۱۶ اکتبر این تیم انتظار داشت ظرف چند روز اطلاعات را دریافت کند. معمولا ۲۳ ساعت طپل می‌کشد تا با طی کردن ۲۴ میلیارد کیلومتر تا فرمان به فضاپیما برسد و سپس ۲۳ ساعت برای دریافت سیگنال پاسخ طول می‌کشد.
با این حال تا ۱۸ اکتبر این تیم نتوانست فرکانس سیگنال باند X را از طریق آنتن‌های DSN ردیابی کند. این موضوع به دلیل روشن شدن سیستم محافظت از خطا و مصرف انرژی کمتر بود و این باعث شده بود تا سرعت ارسال داده‌ها با فرستنده رادیویی کاهش یابد.
تیم عملیات در آخر همان روز توانست سیگنالی دریافت کند اما در ۱۹ اکتبر با خاموش شدن باند X ارتباط با وویجر به طور کامل قطع شد.
اینطور که به نظر می‌آید سیستم حفاظت از خطای فضاپیما دوباره فعال شده و باعث شده تا فرستنده رادیویی به باند S سوئیچ کند.
با این وضعیت که فضاپیما در فاصله بسیار زیادی از زمین است، انتظار نمی‌رود سیگنالی از فرستنده‌ای که ۴۳ سال است غیر فعال است دریافت شود. همچنین با وجود این فاصله زیاد و سیگنالی که باند S می‌فرستد، به دلیل مصرف انررژی کمتر ضعیف‌تر است و امکان دریافت آن کم است.
برای ریسک کمتر این بار در عوض ارسال سیگنال به باند X، تیم عملیاتی فرمانی را به باند S ارسال کردند تا از تحریک دوباره سیستم محافظت از خطا جلوگیری کنند. در ۲۲ اکتبر پیام ارسال شد و در ۲۴ اکتبر ارتباط “وویجر ۱” با مرکز برقرار شد.
هنوز هم تیم در حال بررسی علت روشن شدن سیستم محافظت از خطای فضاپیما است که ممکن است، پیدا کردن دلیل اصلی هفته‌ها طول بکشد.
وویجر ۱ که در سال ۱۹۷۷ پرتاب شد در سال ۲۰۱۲ به فضای میان ستاره‌ای رفت و این فضاپیما اولین فضاپیمایی است که از مرز منظومه شمسی خارج شده است. و این سفر در اعماق فضا و عدم دسترسی باعث شده تا تعداد مشکلات فنی هم افزایش یابد و تعمیر و نگهداری از آن مشکل‌تر شود. با این حال وویجر هنوز هم به ارسال داده‌های حیاتی ادامه می‌دهد.
